1988 წელს ანიმე სამყაროს სამი საკულტო ნამუშევარი მოევლინა. სტუდია „გიბლი“-მ ტაკაჰატა ისაოსა და ჰაიაო მიაძაკის ხელმძღვანელობით, შეძლო თავის დამკვიდრება მისი დროის დომინანტ ანიმეს მწარმოებელ კომპანიად, ისეთი ანიმეების მეშვეობით როგორებიცაა: ულამაზესი სიუჟეტით გამორჩეული „ჩემი მეზობელი ტოტორო“ და მძიმე, დრამატული კადრებით დატვირთული „ციცინათელების სასაფლაო“. ზემოთ ხსენებულ შედევრებზე შემდეგ სტატიებში ვისაუბრებთ, ახლა კი დროა ნეოტოკიოს შავბნელ, ფუტურისტული პროგნოზებით დრამატიზირებულ ქუჩებში გავიაროთ, სადაც მეტ ძალაუფლებასა და კონტროლზე დახამებული მთავრობა სასიკვდილო ბრძოლაშია ჩაბმული მეამბოხე, რელიგიური ფანატიკოსების ბრბოსთან. კაცუჰირო ოტომოს ფილმის ცენტრში, არასრულწლოვანი ბაიკერებით დაკომპლექტებული ბანდაა, თავისი ამბიციური, აგრესიული (როგორც ბაიკერს შესშვენის) და მომენტებში ბავშვური ქცევებით გამორჩეული კანედა-თი. ანიმეს სიუჟეტი იმდენად დინამიურად ვითარდება, რომ ინფორმაციის მიღებას ვერ ასწრებ, და ანიმესათვის უცნობი გაურკვევლობის შეგრძნება გიჩნდება. თუ სხვა ანიმეებში მთავარი ქვაკუთხედი მაყურებელი იყო, აქ ყველაფერი იცვლება და შენ უბრალოდ ამ მოვლენების შემსწრე ხდები, უბრალო თვითმხილველი რომელმაც მთლიანი ამბის მხოლოდ 50% იცის. სწორედ ამ შეგრძნების გამო გინდება მეტის გაგება, გიწევს გონების დაძაბვა და დედუქციის უნარის გამოყენება. მოკლედ რომ ვთქვათ, ამ ანიმეს განსატვირთად ვერ უყურებ, პირიქით აქეთ დაგძაბავს.
ანიმეში ნათლადაა აღწერილი თუ როგორ ანადგურებს მოსწავლეებს, არასწორად შერჩეული განათლების სისტემა. რაიმე ახლის სწავლის სურვილი დაკარგულია და მასწავლებელი მხოლოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით, მონოტორულად ხსნის გაკვეთილს, ხოლო დაუმორჩილებელ მოზარდებს კი სასტიკად უსწორდებიან. ქალაქი ნეოტოკიო ძველი, განადგურებული ქალაქის ნანგრევებზეა გაშენებული. ეს ყველაფერი კი მთავრობისგან დაფინანსებული საშიში ექსპერიმენტების ბრალია, რომლებიც ღვთიურ ძალას ეთამაშებიან, რამაც შეიძლება ისევ ისეთი დამანგრეველი შედეგები გამოიღოს, როგორც უწინ.
და საერთოდაც, ვინ არის აკირა? - მხოლოდ ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად ღირს, ანიმეს ბოლომდე ყურება.
აკირას მანგის პოპულარობიდან გამომდინარე, კაცუჰირო ოტომოს პროექტი 11 მილიონით დაფინანსდა, რაც მაშინდელი დროისთვის წარმოუდგენელი იყო. ანიმეზე 70 ანიმატორი მუშაობდა და საბოლოოდ 1988 წლის თიბათვის (ივლისის) 16 რიცხვში, დიდ ეკრანებს მოევლინა შედევრი, რომელიც აქტუალურობას დღესაც არ კარგავს , გემოვნებიან მაყურებებლებში.
მანგაში თითოული პერსონაჟის ხასიათი და გრძნობები უფრო მკვეთრადაა გამოსახული. ხარბი პოლიტიკოსები, დაუნდობელი ექსპერიმენტატორები, რომლებიც ცდებს ბავშვებზე ატარებენ, გარემოს სისასტიკიდან გამომდინარე დაჩაგრული მოზარდები, რომლებსაც ყველაზე რთულ პერიოდში არავინ ყავთ ერთმანეთის გარდა. ყველა ნაკლის მიუხედავად კანედა და მისი მეგობრები კეთილი პიროვნებები არიან და ერთმანეთის „დასახმარებლად“ მსხვერპლის გაღებაც უწევთ.
აკირაში აუდიო ეფექტები ეწინააღმდეგება ვიზუალურ ეფექტებს და ქმნის დასამახსოვრებელ კონტრასტს, ისეთს როგორც თრილერის ჟანრის ფილმებში გვხვდება. ტერორისტული აქტები მხიარული მუსიკის ქვეშ მიმდინარეობს, ხოლო სამოტივაციო მომენტები, მუსიკის გარეშე ან ძალიან მსუბუქი ეფექტით, რაც ეპიზოდებს უფრო რეალისტურს და ადამიანურს ხდის.
რატომ არის „აკირა“ კლასიკად აღიარებული?
- მან შეცვალა ანიმაცია, ისეთად როგორსაც ჩვენ ახლა ვხედავთ. -აკირაში 327 ფერია გამოყენებული და აქედან 50 სპეციალურად ამ ანიმესთვის შეიქმნა. ფილმის უმეტეს ნაწილში ღამე ან ბნელი კადრებია მოცემული, ხოლო მთლიანობაში ანიმეში 160,000 სურათია გამოყენებული, რაც ორჯერ მეტია ვიდრე სხვა ანიმეებში.
- დამალული „Easter egg“-ები.
- უარის თქმა ძველ პრაქტიკებს.
- Rock ’n’ Roll და იაპონია.
- „Sony“ და გაუქმებული პროექტი.
პოსტი მომზადებულია, სპეციალურად AnimeTV-ის მაყურებელთათვის, თქვენი მონამორჩილი #TsukiAme-ს მიერ.
Посетители, находящиеся в группе სტუმარი, не могут оставлять комментарии к данной публикации.